Σ’ ένα ήσυχο προάστιο του Ντιτρόιτ, οι πέντε αδελφές Λίσμπον, ωραίες, εκκεντρικές, αυτοκτονούν η μία μετά την άλλη μέσα σε διάστημα ενός χρόνου. Τα αγόρια της γειτονιάς τις παρακολουθούν από μακριά, αποσβολωμένα, και συναρμολογούν σιγά σιγά το μυστήριο της μοιραίας μελαγχολίας της οικογένειας.

 

Σε αυτό το υπνωτιστικό και αλησμόνητο μυθιστόρημα εφηβικών ερώτων, αγωνίας και θανάτου, ο Τζέφρυ Ευγενίδης ανατέμνει τις συγκινήσεις της νεότητας με εφιαλτική ευαισθησία και σκοτεινό χιούμορ και δημιουργεί μια ιστορία ενηλικίωσης που δε μοιάζει με καμία άλλη. Μεταφερμένες στη μεγάλη οθόνη από τη Σοφία Κόππολα, σε μια ταινία την οποία επαίνεσαν όλοι οι κριτικοί, οι Αυτόχειρες παρθένοι, που πρωτοκυκλοφόρησαν το 1993, είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα, ένα λυρικό και άχρονο παραμύθι έρωτα, σεξ και αυτοκτονίας, που μεταμορφώνει και μυθοποιεί τη μεσοαστική ζωή της Αμερικής των προαστίων.

 

«Συγκλονιστικό… Με τη σαγηνευτική του πρόζα, με τον τρόπο που μαγεύεται από την εφηβική τραγωδία και την αγωνία του για τις αναμνήσεις, τις επιθυμίες και τις απώλειες. Οι Αυτόχειρες παρθένοι διεισδύουν στο μυαλό μας σαν μια μικρή αλλά παντοδύναμη όπερα με την απροσδόκητη μορφή μυθιστορήματος». - The New York Times

 

«Ο Ευγενίδης υφαίνει κάτι μαγικό… Στα περισσότερα μυθιστορήματα ενηλικίωσης, μια λεπτή μαύρη γραμμή διαχωρίζει την ένταση από την κοινοτοπία, όμως ο ιδιαίτερος λυρισμός των Αυτοχείρων παρθένων περνάει με υποδόριο, μαύρο χιούμορ που καταργεί τον συναισθηματισμό και τη γλώσσα της κοινωνιολογίας… όλες οι κωμικοτραγικές αναθυμιάσεις της ενηλικίωσης συγκεντρωμένες και εξαγνισμένες μέσα σ’ ένα μικρό, μεθυστικό βιβλίο». - Esquire

 

«Ένα συγκλονιστικό πρώτο μυθιστόρημα… Λυρικό και προφητικό». - The New York Times