«Κάποιος είναι έξω!» Ένας θόρυβος είχε ακουστεί. Ένας μικρός γδούπος και μετά βήματα και λαχανιασμένες ανάσες. Ο Χρήστος πετάχτηκε σαν σίφουνας από την πολυθρόνα του. (…). Η Βικτώρια σήκωσε το κεφάλι της από το βιβλίο. «Μίλα!» είπε με σιγανή φωνή. «Είναι εκείνοι που φαντάζομαι;»

 

Γιατί συμβαίνει, κάποτε, να ανοίγουμε ένα βιβλίο και κυριολεκτικά να μπαίνουμε μέσα στην ιστορία ή να ξεχύνεται εκείνη από τις σελίδες του και να έρχεται να μας βρει. Τότε αποκαλύπτεται τι είναι στ’ αλήθεια αυτό που νομίζαμε για πηγάδι στην αυλή, ποια είναι η γυναίκα που γνωρίσαμε ως προγιαγιά και, κυρίως, ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Ένα μυθιστόρημα, δυο αντικριστοί κόσμοι, ένα ταξίδι: από τα ακριβά προάστια της σύγχρονης πόλης στο Μαύρο Νησί του κόσμου της Αλάστρας. Υπάρχει γυρισμός;

 

Παλιά, όταν η Βικτώρια έβρισκε ακόμη ενδιαφέρον στα παιδικά παραμύθια, της αρκούσε η σκέψη του λύκου ξαπλωμένου στο κρεββάτι της γιαγιάς της Κοκκινοσκουφίτσας για να μείνει άγρυπνη όλη νύχτα. Και όμως, τώρα που ένας πραγματικός λύκος, και μάλιστα δίχως νυχτικό, την τραβούσε από το μανίκι, η Βικτώρια έδειχνε µια αξιοθαύμαστη ψυχραιμία. Ούτε έκλαιγε, ούτε τσίριζε, ούτε χτυπιόταν. Μόνο έσερνε τα πόδια της βήμα το βήμα στα ξερά φύλλα, με την καρδιά να χτυπά ξέφρενα, υπνωτισμένη θαρρείς από τα μάτια του ζώου που έκαιγαν σαν αναμμένα κάρβουνα μέσα στο λυκόφως.

 

Ο Χρήστος στην αρχή είχε μείνει άπραγος. Λες και δεν ήταν η δική του αδερφή στα δόντια του αγριμιού μα κάποια ηθοποιός, που έπαιζε σε σίριαλ της τηλεόρασης. Τόσο έξω από κάθε λογική τού φαινόταν αυτή η εικόνα που έβλεπε με τα μυωπικά του μάτια. Όμως, όταν το ελεύθερο χέρι της Βικτώριας τεντώθηκε ικετευτικά προς το μέρος του, το μυαλό του καθάρισε. Πετάχτηκε πάνω, το έπιασε και προσπάθησε να την τραβήξει πίσω. Ο λύκος γρύλισε απειλητικά και τράβηξε ακόμη πιο δυνατά. Ο Χρήστος ένιωσε την παλάμη της αδερφής του να ιδρώνει και δεν τόλμησε να επιμείνει. Χαλάρωσε λοιπόν την αντίστασή του και αφέθηκε και εκείνος στις διαθέσεις του ζώου. Τους πήγαινε προς το γεφυράκι.