Δε θυμάται πώς ξεκίνησε τη συλλογή της. Ίσως από μια φράση σε μια κουβέντα που άκουσε τυχαία καθώς έπλενε έναν νεροχύτη; Σύντομα πρόσεξε ότι (ενώ ξεσκόνιζε ένα καθιστικό ή έκανε απόψυξη σε ένα ψυγείο)

οι άνθρωποι της έλεγαν τις ιστορίες τους. Ίσως το έκαναν πάντα, όμως τώρα είναι αλλιώς, τώρα οι ιστορίες τής απλώνουν το χέρι κι αυτή τις τραβάει κοντά της… Όταν η Τζάνις αναλαμβάνει να καθαρίζει το σπίτι της κυρίας Μπ –μιας παμπόνηρης και ύπουλης ενενηνταδυάχρονης– γνωρίζει εντέλει έναν άνθρωπο που θέλει να μάθει τη δική της ιστορία. Αλλά η Τζάνις της το ξεκόβει: αυτή είναι φύλακας ιστοριών, δεν έχει δική της ιστορία. Τουλάχιστον, όχι μια ιστορία που να μπορεί να τη διηγηθεί. Η κυρία Μπ δεν ξεγελιέται, καταλαβαίνει πως με την Τζάνις το ζήτημα είναι πολύ πιο περίπλοκο απ’ ό,τι φαίνεται. Τι θέλει να κρύψει; Στο κάτω κάτω, κάθε άνθρωπος δεν έχει μια ιστορία;