Ένα απρόσμενο γράμμα από τη Γερμανία θα αναστατώσει τον Πετρόκαμπο. Το ξεχασμένο, όλο πέτρες και σκορπιούς, χωριό στην ενδοχώρα. Κάποτε διέθετε προοπτικές ευημερίας σαν κεφαλοχώρι, όμως μετά ακολούθησε κι αυτό τη μοίρα άλλων ελληνικών χωριών. Παρ’ όλα αυτά, διατηρούσε μια αποκλειστικότητα άγνωστη στους πολλούς: την υπνοβασία. Με το γράμμα, απέκτησε και μια δεύτερη, χάρη στον αποστολέα, τον Απόστολο (Λάκη) Μπούγα, γιο της θρυλικής μαμής Σεβαστιανής, που είχε αναδειχθεί σε αστέρα ερωτικών ταινιών.

 

Έφυγε σχεδόν παιδί από το χωριό για τη Γερμανία, όπου και διέπρεψε. Ετοιμοθάνατος, συντάσσει τη διαθήκη του, αφήνοντας τη σχεδόν αμύθητη περιουσία του στον Πετρόκαμπο. Με προϋποθέσεις. Πρώτη και καλύτερη, από μια άποψη, να ιδρυθεί μουσείο στο όνομά του με τις καλλιτεχνικές επιδόσεις του – και όχι μόνο.

 

Αποδέκτης της επιστολής με τα καυτά νέα, ο μακρινός (και μόνος εν ζωή) συγγενής του στο χωριό, ο Πέτρος Μακκαβαίος. Ο Μακκαβαίος, που θα γίνει ο «συναισθηματικός κρίκος» μεταξύ του αείμνηστου σταρ και των φιλόδοξων έργων στον Πετρόκαμπο, μόλις διάβασε τις επιθυμίες του Απόστολου, ένιωσε κάτι παραπάνω από ρίγος να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά του. Κι ας ήταν Ιούλιος, κατακαλόκαιρο. Διαισθάνθηκε αμέσως ότι η ζωή του θα άλλαζε, χωρίς όμως να φαντάζεται πόσο. Γιατί μιας τέτοιας ευεργεσίας… μύρια άλλα περίεργα έπονται. Όταν μάλιστα στην ιστορία ανακατευτεί και η Σανγκάη, ε, τότε τα πράγματα υπερβαίνουν προκλητικά τη φαντασία ενός συνηθισμένου μοναχικού άντρα που δροσιζόταν με λεμονάδες…

 

Ένα βιβλίο αλέγκρο, σατιρικό και αλλοπρόσαλλο, φόρος τιμής στο διαρκές νεοελληνικό καρναβάλι. - Κ.Β. Κατσουλάρης, Bookpress

 

Ο ρεαλισμός του υπερρεαλιστικού. Το υλικό που κάνει απρόσμενα ξεχωριστό κάθε βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη. - Παναγιώτης Μέντης, facebook/panamentis

 

Θα μπορούσαμε να πούμε το πιο μαγικό βιβλίο του συγγραφέα, αν το ίδιο δεν λέγαμε κάθε φορά για κάθε καινούργιο βιβλίο. Τρελή φαντασία, γέλιο μέχρι λιποθυμίας και μια βαθύτατη στο κέντρο αγιάτρευτη απελπισία. Κανένας άλλος δεν εκφράζει τόσο κωμικά το τραγικό της ύπαρξης και την εθνική μας μοναξιά. Εν κατακλείδι, ο πλέον αιρετικός και βέβηλος Ξανθούλης. - Ελένη Γκίκα, liberal.gr