«Είχα πάει στο βουνό µε τη σκέψη πως κάποια στιγμή, εφόσον αντιστεκόμουν αρκετό καιρό, θα μεταμορφωνόμουν σε κάποιον άλλον και πως η μεταμόρφωση θα ήταν μη αναστρέψιμηµη: όμως ο παλιός µου εαυτός ξεπρόβαλε κάθε φορά πιο δυνατός από πριν. Είχα μάθει να κόβω ξύλα, ν’ ανάβω φωτιά µες στην καταιγίδα, να καλλιεργώ έναν σχεδόν πρωτόγονο λαχανόκηπο, να μαγειρεύω µε τα χόρτα του βουνού, ν’ αρμέγω µια γελάδα και να δεματιάζω το άχυρο· δεν είχα όμως μάθει να μένω μονάχος, που είναι κι ο μοναδικός αληθινός στόχος του ασκητισµού.

 

Πιο πολύ κι από σπιτάκι στο δάσος, η μοναξιά έμοιαζε µε το σπίτι των κατόπτρων : όπου κι αν κοίταζα έβλεπα να καθρεφτίζεται η εικόνα µου, παραμορφωµένη, γκροτέσκα, πολλαπλασιασµένη άπειρες φορές».

 

Στα τριάντα του, αντιµετωπίζει έναν χειμώνα δύσκολο και την αίσθηση ότι δεν πηγαίνει πουθενά: «Ένιωθα αδύναμος, χαµένος και χωρίς αυτοπεποίθηση. Και το κυριότερο, δεν έγραφα, που για µένα είναι σαν να µην κοιµάµαι ή να µην τρώω». Έτσι γεννιέται η απόφαση να εγκαταλείψει το Μιλάνο για µια καλύβα στο βουνό, στα δύο χιλιάδες µέτρα, µε την ελπίδα να συµφιλιωθεί µε το παρελθόν του. Ο βραβευµένος µε Strega για τα Οχτώ βουνά (Εκδ. Πατάκη, 2018) Πάολο Κονιέττι αφηγείται στο Αγρίµι την ιστορία ενός αγώνα µε χέρια γυµνά ενάντια στον πόνο, για να ξαναβρεί ο άνθρωπος τον εαυτό του. Το Αγρίμι είναι μια ωδή στη δύναμη του φυσικού κόσμου, στην αναγκαιότητα της διαρκούς πνευματικής αναζήτησης, στην ικανότητα του πνεύματος να προσαρμόζεται στη ρευστότητα της ζωής.

 

To Αγρίµι (Il ragazzo selvatico) µεταφράζεται ήδη σε περισσότερες από 10 γλώσσες.

 

- Το υπέροχα γραµµένο αυτοβιογραφικό Αγρίµι του Κονιέττι µιλάει στην ψυχή του ανθρώπου που νιώθει την ανάγκη της αναζήτησης µιας πιο απλής ζωής. Publishers Weekly