Τι μας ελκύει σ’ έναν άνθρωπο που μόλις γνωρίσαμε; Γιατί αυτό που ήδη έχουμε δε μας είναι αρκετό; Τι συμβαίνει σ’ έναν έρωτα που μένει κρυμμένος στη σκιά; Κάποιες ιστορίες χρειάζονται χρόνια για να τελειώσουν, άλλες φλέγονται σε μια σύντομη χρονική τροχιά και σ’ έναν χώρο που όσο πιο περιορισμένος είναι, τόσο περισσότερη ένταση τους προσθέτει.

 

Εξαπατώντας τους συντρόφους τους, ενδεχομένως και τον εαυτό τους, οι δύο πρωταγωνιστές της "Ιστορίας μιας Μοιχείας" ξεκλέβουν ένα Σαββατοκύριακο για να ζήσουν το πάθος που γεννήθηκε πρόσφατα. Στο τέλος του καλοκαιριού, ένα ιπτάμενο δελφίνι θα τους οδηγήσει σ’ ένα νησί, όπου ο χρόνος έχει σταματήσει κι ο τόπος είναι σαν να περιμένει τους δύο εραστές για να ζωντανέψει.

 

Την ιστορία του Έρρι και της Κλεμεντίνα, που έχουν δραπετεύσει από τα πάντα και συνάμα βρίσκονται αιχμάλωτοι στο νησί, ο Αλμπινάτι την αφηγείται ελλειπτικά, σαν στιγμιότυπα, φωτογραφίες τραβηγμένες σε σκόρπιες στιγµές της περιπέτειάς τους, που µπορούμε να τις κοιτάξουμε κρυφά. Μια ιστορία αισθησιακή, απλή, ειπωμένη με ωμή ειλικρίνεια, παρότι χτίζεται πάνω σε ψέματα. Οι ακριβείς και συγκινητικές σελίδες της απευθύνονται σε όλους μας.

 

«Δυο άνθρωποι μένουν ξένοι ο ένας για τον άλλον ενώ κάνουν έρωτα. Ο έρωτας ως οικειότητα ακούγεται σαν παρανόηση. Με το άγγιγμα, την ερωτική πράξη, το μοίρασμα του αέρα στο φιλί, οι εραστές μετρούν την έκταση της απόστασης που τους χωρίζει, την αντίσταση των σωμάτων στην ένωση, το αδύνατο του να γίνουν ένα, όπως επιτάσσουν οι ποιητές. Στην πραγματικότητα, αντιμάχονται ο ένας τον άλλο, σαν εχθροί ή σαν φίλοι, δεν έχει διαφορά... Κι ύστερα σηκώνονται από το κρεβάτι, από τα καθίσματα του αυτοκινήτου και χωρίζονται, το ίδιο διαφορετικοί με πριν, αν όχι περισσότερο. Θα τα λέµε όλα, έτσι δεν είναι; Θα το θυμάσαι;» Ε. Α.