Ο χρόνος τρέχει, μα το ρολόι έχει μείνει σταματημένο, εδώ και τριάντα χρόνια, σε εκείνη τη στιγμή. Στις δέκα και πέντε το βράδυ της 14ης Ιουνίου του ’ 87, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας... Δώδεκα μέρες ένας ολόκληρος λαός ακροβατεί στα όρια της μαγείας,

 

της ανατριχίλας, του παροξυσμού, της κατάνυξης, της μέθεξης, της απόλυτης έκστασης: από τις 3 έως τις 14 Ιουνίου του σωτηρίου (για το μπάσκετ, για τον αθλητισμό, για έναν ολόκληρο λαό) 1987, οι δώδεκα μέρες που άλλαξαν τον κόσμο! Όταν το απίθανο παίρνει σάρκα και οστά... Όταν δυνατά γίνονται τα αδύνατα... Όταν ο Δαβίδ ξαναρίχνει στο καναβάτσο τον Γολιάθ... Όταν η Ελλαδίτσα παίρνει παραμάζωµα τους κολοσσούς, τινάζει την μπάνκα στον αέρα και προκαλεί ολούθε σοκ και δέος...

 

Εις ανάμνησιν αυτού του έπους, λοιπόν... Για το χατίρι των παλιών καιρών, που έλεγε (στην «Καζαμπλάνκα») και η Ίνγκριντ Μπέργκμαν στον πιανίστα... Για το χατίρι της νοσταλγίας, του ντελίριου και του τρέμουλου... Για το χατίρι του χρέους και της ευγνωμοσύνης προς αυτή την ομάδα, που μας σήκωσε από τη γη και μµας εκτόξευσε στον έβδομο ουρανό... Για το χατίρι των στιγμών, των εικόνων και των συγκινήσεων, που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες και για πάντα αιχμάλωτες στη συλλογική μνήμη... Για το χατίρι της «επίσημης αγαπημένης», που μπορεί να γκρίζαρε, να έβγαλε ρυτίδες και να σκεβρώνει σιγά σιγά, μα όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο την καψουρευόμαστε!

 

Bασίλης Σκουντής,

Μάιος 2017