Σαν βιβλιογραφικό. Η ζωή τού Κωστή άρχισε να δένει όταν ανέβηκε, παίρνοντας τα πλατιά σκαλοπάτια, στις ψηλοτάβανες αίθουσες της Αρχιτεκτονικής τού Πολυτεχνείου, γύρω στα τέλη τής δεκαετίας του ’50. Η πενταετής κλεψύδρα τής φοίτησης πέρασε σαν αστραπή, αφήνοντας βαθιά τα χνάρια τής μάθησης αναμεμιγμένης με τη γλύκα τής ανεμελιάς στοιχεία απαραίτητα για τη γερή δόμηση της ζωής.

 

Η δολοφονία τού Λαμπράκη τον βρήκε απλό φαντάρο να μετρά τις μέρες χαράζοντας γραμμές και σβήνοντάς τις πέντε πέντε, σαν τους φυλακισμένους. Η τραγωδία που συνεχίστηκε με τους ιουλιανούς αποστάτες και τους χουντικούς λακέδες τον έσπρωξε στα σταυροδρόμια τής ξενιτειάς. Στο Παρίσι του ’68 έζησε τη μαγιάτικη γιορτή, πάλεψε για την ήττα τής Χούντας και, τελικά, έμεινε στην ξένη χώρα δομώντας το στέκι του "έμεινε δημιουργώντας"  έμεινε χωρίς να ξεχνά. «Και συχνά αναρωτιέμαι σεργιανώντας στα πλατιά βουλεβάρτα  με τις αγριοκαστανιές:  η θύμηση είναι μια γλυκιά αυταπάτη ή είναι το αγέρι που χαϊδεύει  τις φυλλωσιές τού τυχαίου δέντρου; Είναι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ή το άπιαστο όνειρό μου; Δεν ξέρω ακόμα...».