Ο τόμος περιλαμβάνει τρεις από τις σπουδαιότερες ηθικές πραγματείες του συγγραφέα. Στο «περί του Σωκράτους δαιμονίου» γίνεται προσπάθεια αναγωγής του σωκρατικού δαιμονίου στην ενδιάμεση σφαίρα των δαιμόνων που μεσολαβεί μεταξύ θεών και ανθρώπων. Στο «περί του ει του εν Δελφοίς» ένα αρχαϊκό και ουσιαστικά ανερμήνευτο ανάθημα γίνεται το σύμβολο μιας οντολογίας που βλέπει στη θεότητα τη μόνη αληθινή ύπαρξη στην πληρότητά της.

Στο «περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν» κυριαρχεί ο προβληματισμός σχετικά με τον τρόπο που η Πυθία δίνει τους χρησμούς της και γίνεται έμμεσος υπαινιγμός στη σχετική παρακμή των μαντείων την εποχή που έζησε ο Πλούταρχος.